Gevonden kitten, vrij en eindelijk een Kebaya aan!

Het enige wat ik even kwijt wil is dat je vooral de foto’s moet bekijken deze keer. Zijn echt de moeite waard!!

Subang, dag 52 11 mei 2011
Toen we vandaag van school naar huis liepen kwamen we onderweg een groepje kinderen tegen die langs de straat over iets gebogen stonden. We hoorden wat gepiep en gingen natuurlijk kijken en zagen daar een super kleine kitten waarschijnlijk maar een paar dagen oud. Hij/zij was de hele tijd aan het piepen en aan het strompelen want echt lopen dat zat er nog niet in. Het was echt zo’n zielig tafereel dat Linda en ik uiteindelijk maar besloten om de kitten mee naar huis te nemen (ja achteraf misschien niet zo slim mja… op dat moment sta je daar niet zo bij stil). Thuis hebben we geprobeerd het katje wat te drinken te geven (water) maar daar was ie niet zo happig op hoewel ie wel wat heeft binnengekregen volgens mij. Linda heeft zich over het kleine poesje ontfermd en probeerde hem in haar handen in slaap te laten vallen wat na zo’n uur ongeveer wel gelukt was. Ondertussen was ik een beetje aan het opzoeken wat je met een kitten moet doen als je er een gevonden hebt, nou ja iig niet zo snel meenemen als wij gedaan hadden ;) We moesten nog even wat laten afdrukken dus zijn er even op onze scooter vandoor gedaan maar de kitten liet ons niet los in gedachten. Ik ben sowieso niet zo’n kattenvriend maar vond dit kleintje toch wel erg schattig maar kon me wel voorstellen dat er veel tijd in gaat zitten om hem te verzorgen als we hier voor zouden kiezen. Hij moet immers eten, drinken, plassen, poepen etc. etc. Linda wilde het poesje eigenlijk wel heel graag houden maar wilde er ook niet alleen voor zorgen, wat natuurlijk logisch is. Niet dat ik er helemaal niet voor wilde zorgen maar ik zag het toch net iets minder zitten als haar (ja dat had ik me eerder moeten bedenken). Over 3 weken gaan wij naar Bali dus kunnen we er ook niet meer voor zorgen maar dan zou hij wel wat ouder zijn en wellicht wat beter in staat om zich te kunnen redden. Uiteindelijk hebben we (vooral ik) er toch maar voor gekozen om de kitten weer terug in de natuur te laten. Eerst wilde we hem weer terugzetten op de plek waar ie vandaan kwam maar dat was niet echt een veilige plek zo kort langs de kant met een sloot aan weerszijden. We hebben de piepende kitten toen in een doosje (met dekentje) ergens anders langs de weg neergezet met pijn in ons hart…… Dat was het verhaal van de kitten….. als jullie de foto’s en het filmpje zien smelten jullie ook zo op het eerste gezicht!!

Subang, dag 53, 12 mei 2011
Vandaag zijn we uiteraard weer op de school geweest en hebben we wat zitten knutselen met wat meiden uit een klas. In deze klas zit ook een jongen met ADHD die echt DRUK is… lees: hij kan nog geen minuut stil zitten op zijn stoel en moet altijd iets om handen hebben. De docent vindt de klas te druk, ze heeft gemiddeld zo’n 6 leerlingen onder haar hoede, exclusief de ADHD’er. We hebben vandaag gezien dat de ADHD’er eigenlijk niet echt les krijgt maar gewoon in het lokaal aanwezig is. De aandacht gaat vooral uit naar de overige leerlingen in de klas en de jongen wordt de meeste tijd niet echt bij de lessen betrokken. Tevens heeft hij ALTIJD maar dan ook ALTIJD zijn rugzak bij/om/in het zicht. Dit is iets heiligs bij hem hij wil altijd zijn rugzak. Allereerst is dit iets wat echt moet veranderen. Als een kind les moet krijgen moet het ook leren dat het niet altijd zijn rugzak om kan hebben. We willen dan ook een kapstop voor hem aanschaffen waar hij iedere morgen als hij binnenkomt zijn rugzak aan moet hangen…. Dit wordt denk ik nog een hele klus, maar wie niet waagt, wie niet wint.

Subang, dag 54, 13 mei 2011
Vandaag hebben we onszelf een dagje vrij gegeven om wat aan school te doen. Nou ja, velen van jullie weten wel dat ik altijd alles op het laatste moment met veel druk erachter doe en aangezien er nu nog niet HEEL VEEL druk achter zit heb ik vandaag dus weer geen klap uitgevoerd. Ik denk altijd dat ik betere dingen te doen heb zoals het typen van verhaaltjes, in de zon liggen, nintendo-en of slapen. ’s Middags kwamen Dedeh en Andy ook nog hier om ons mede te delen dat er morgen maar 4 docenten op de school zijn en de kinderen verplicht een film gaan kijken. Nou ja, voor ons niet echt een motivatie om naar de school te gaan als de kinderen 2 uur lang naar een scherm zitten te staren. Maandag hebben de kinderen een dagje vrij ivm een of andere meeting van de docenten en dinsdag is het een of andere ‘Boeddha dag’ waardoor de kinderen ook vrij hebben. Kortom, we hebben nu dus 5 dagen vrij. Erg fijn dat we dit van te voren wisten want dan waren we vandaag gewoon naar school gegaan mja… niets meer aan te doen. Dedeh kwam ons ook vertellen dat we uitgenodigd zijn om dinsdag naar een ‘examenceremonie’ van studenten van haar school te gaan. Sommige klassen hebben examen gedaan en naar aanleiding daarvan wordt een traditionele ceremonie gehouden. Leuk dat we daar voor uitgenodigd zijn en NOG leuker dat iedereen de traditionele kleding aan moet. Dit betekent voor de vrouwen dat zij een Kebaya dragen. Een traditionele Indonesische jurk. Ook Linda en ik moeten er aan geloven want zonder Kebaya komen wij niet binnen vrees ik. Nou ja vrees ik, ik vind het eigenlijk wel erg leuk dat we die een aan mogen. Aangezien ons mam al een aantal keren heeft gevraagd wanneer we ons nou toch eens zouden opdoffen… (denk stiekem dat ze zich alvast wil voorbereiden voor mijn eventuele bruiloft ;)). We zijn dan ook met Dedeh en Andy naar het centrum gegaan om een jurk te huren. Zoals je je wellicht kunt voorstellen heeft de gemiddelde Indonesiër een iets kleinere voorgevel dan mij dus je ziet de bui waarschijnlijk al hangen, veel jurken waren me te krap bij mijn voorgevel of bij mijn armen (jaja dat komt natuurlijk door mijn super dikke, grote, VETTE spierballen). Op een gegeven moment werd ik er zelfs een beetje moedeloos van omdat ik bang was dat ik geen mooie jurk meer zou vinden die mij zou passen….. tadaaaa na jurken in alle kleuren te hebben gepast: gifgroen, blauw, ROZE en rood kwam ik daar toch een mooie PAARSE jurk tegen. Of ja, een jurk is het niet echt. De Kebaya bestaat vaak uit een rok en een vestje van netstof, kralen en glitters voor de bovenkant. Onder dit vestje dragen de meeste vrouwen een bustier en ook ik moest hier aan geloven. Nou één ding is zeker, alles zit lekker strak en vast. Ik ben erg tevreden over de uiteindelijke Kebaya en ben dan ook erg benieuwd naar dinsdag. Dan moeten we om 06.00 UUR ’S OCHTENDS al bij de salon zijn om onze haren en make-up te laten doen.

Subang, dag 55, 14 mei 2011
Vandaag dus weer een lekker dagje vrij en deze dag was wederom erg VRUCHTBAAR…. Qua kaarten dan. Ik heb Linda geleerd hoe ze moet duizenden en dit doen we nu dan ook meerdere malen per dag. Vooral als we studieontwijkend gedrag willen vertonen.

Subang, dag 57, 16 mei 2011
Ja gisteren is niet noemenswaardig, hoewel ik weliswaar één product voor mijn Portfolio heb gemaakt. Vandaag heb ik wederom één product gemaakt en ik moet er nog wel een aantal dus ben goed op weg ;). We hebben vandaag ook weer lekker genoten van de zon en nog een aantal potjes gekaart. Tevens konden we het niet laten om onze jurken voor morgen nog even te passen zodat we zeker weten dat het ons mooi staat en dat ze goed zitten. Dat wordt vanavond vroeg naar bed ben ik bang aangezien we rond 05.15 al op moeten Wie mooi wil zijn moet vroeg op staan…..

Subang, dag 58, 17 mei 2011
Jaja, vandaag was het dan eindelijk zover. We mochten eindelijk onze Kebaya aan en moesten om 06.00 uur al klaarstaan bij de salon om onze haartjes en make-up te laten doen. Lekker vroeg op voor ons dus, wat na 4 dagen ‘uitslapen’ wel even wennen was. Vooral voor Linda bleek vanochtend want zij had zich verslapen, lees: de wekker op de verkeerde tijd gezet. Iets over 06.00 uur kwamen we dan ook de salon binnen maar och, wij passen ons gewoon aan aan de Indonesische cultuur. Eerst moest ik eraan geloven dat ze aan mijn haren gingen prutsen….. Ik werd getoupeerd als een malle en had dan ook binnen no-time zo’n super vette, gave, kroezige kuif. Aangezien mijn haren achter nog gewoon stijl in een ‘mat’ hingen en ik ondertussen een trainingsjasje had aangedaan, zag ik er een béétje (heel erg dus) uit als een New-Kid. Very charming….. NOT haha maar wel lachen. Linda zat ondertussen al netjes in de make-up terwijl ik vol spanning aan het afwachten was wat ze met mijn kroezige kuif zouden doen. Binnen de kortste keren had ik echt een mooie kuif maar dan naar achteren, je weet wel zo’n hoge bolle, ronde kuif (zie foto’s). Deze werd natuurlijk vol met haarlak gespoten zodat het lekker stijf zat. Van de rest van mijn haren werden rolletjes gedraaid en werden achter op mijn hoofd vastgezet. Nu komt het mooiste van alles: alle vrouwen in Indonesië gebruiken haarstukken om het haar voller te laten lijken en om een mooie knot o.i.d. te maken als ze hun Kebaya dragen. Zoals je misschien wel weet heeft GEEN MENS (dus ook GEEN VROUW) hier blond haar wat automatisch resulteert in geen blonde haarstukken. Ik dacht dat de mensen hier wel een goede kijk hadden op wat echt mooi bij elkaar past maar dat viel ff tegen toen achter in mijn haren een bruin haarstuk kreeg vastgespeld. Haha Linda vond het meteen al oerlelijk, één voordeel was dat ik het zelf niet kon zien dus het maar liet gebeuren. Omdat het geheel nog een beetje aangekleed mocht worden kreeg ik 2 mooie spelden in mijn haar met steentjes erin. Hierna moest ik me al in mijn jurk hijsen maar vond ik mezelf er nog niet zo heel geslaagd uit zien. Linda was ondertussen al klaar met haar make-up en moest ook haar haartjes laten doen. Ik mocht in de make-up en vond het wel een beetje spannend want als er iets was dat ik NIET wilde was zo’n witte poederlaag op mijn gezicht. Veel Indonesische vrouwen vinden het mooi om een witte huid te hebben en poederen zich daarom wit. Echt SUPER lelijk mja, zoals wij ons in NL bruin maken, maken zij zich hier wit. Gelukkig viel het allemaal wel mee maar ik kreeg wel een dikke laag op mijn gezicht wat ik echt niet gewend ben. Nog wat mooie oogschaduw, nepwimpers en mooie roze lippenstift. Daar stond ik dan, als een echte Indonesische (op de bruine huid na dan) schone. Ik moet zeggen dat ik mezelf best goed gelukt vond aangezien ik in het begin toch wel een beetje bang was dat ik er niet uit zou zien. Ook Linda zag er heel mooi uit met haar haren mooi in een hoge knot en met een kroontje op. Rond 08.00 uur konden we dan eindelijk naar de ceremonie vertrekken en werden, hoe luxe, gebracht met de auto hoewel het niet echt ver was.

In het grote gebouw aangekomen staarde iedereen ons natuurlijk aan en stiekem denk ik dat wij toch wel een beetje de show stalen. We werden behandeld als echte eregasten want mochten helemaal voor in de zaal op een ‘luxe’ stoel gaan zitten met voor ons een tafeltje met eten en drinken waar we van mochten pakken. We zaten bij de rest van de docenten en achter ons zaten nogal wat jongens die natuurlijk helemaal uit hun dak gingen toen wij voor hun plaats namen (nu hadden ze mooi zicht op het kleurverschil in mijn haren :P). Daar moest natuurlijk even een kiekje van geknipt worden en Linda vond het wel prima met haar harem op de foto. Rond kwart over 8 begin de ceremonie…. In het begin werd een paar keer onze naam genoemd en op een gegeven moment moesten we zelfs naar voren komen voor een fotomomentje. Iedereen kon ons aanstaren en dat waren niet zo heel weinig mensen, pak ‘m beet zo’n 320 studenten, leraren en andere genodigden. Dit was het enige moment waarop ik een beetje ‘wakker’ was tijdens de ceremonie want zo’n 2 uur lang hebben we moeten luisteren naar een aantal mannen in Batik (Indonesische kledingdracht) die een speech gaven over weet ik veel wat. We konden onze ogen bijna niet open houden gedurende deze 2 uur omdat we al erg vroeg op waren en de avond ervoor niet al te vroeg in bed lagen (stom, stom, stom). Na 2 uur van speeches en bijna in slaap vallen kwam er een beetje leven in de brouwerij omdat groepjes studenten optredens gingen verzorgen. Zang, dans en toneelstukjes werden opgevoerd en ik moet zeggen, het was niet onaardig. Oh ja, tijdens de ceremonie zaten alle studenten gewoon netjes in rijen achter elkaar behalve 10 studenten. Die zaten bijna tegenover ons (bij de docenten) omdat zij de 10 beste studenten zijn. Beetje overdreven mja… zij werden ook nog speciaal gefeliciteerd en er werd volgens mij nog geroepen hoe slim ze wel niet waren. 2 andere beste studenten werden zelfs uit het publiek gehaald door van die traditionele dansers en danseressen en kregen een soort van ‘bruidsceremonie’. In totaal hebben we zo’n 4,5 uur op een stoel gezeten en je kunt je misschien wel voorstellen dat dit niet altijd even makkelijk is bij een ceremonie waarvan je ten eerste niets verstaat, het in de zaal 30 graden is en je lekker warme kleding aan hebt waarvan de kraaltjes ook nog eens in je rug prikken. Verder heb ik niets te klagen hoor ;). Al met al was het wel leuk om een keer mee te maken om lekker kitsch te worden opgedoft. Toen we rond kwart over 1 eindelijk gingen hebben we, voordat we onze gehuurde jurken weer uit moesten trekken, nog even wat leuke kiekjes geschoten van onze mooie giecheltjes. Hierbij konden de typisch Indonesische vervoersmiddelen als een angkot en een beca niet ontbreken natuurlijk (zie de foto’s).
Toen we de jurken weer uitgedaan hadden werd ook onze make-up er nog afgehaald en werden onze haartjes weer omgetoverd tot onze saai bos die we normaal hebben. Nou ja, saaie bos, mijn haar zat vol met klitten omdat ze getoupeerd waren dus moesten deze klitten er eerst uitgekamd worden. Nou werkelijk ik dacht: ‘ik houd geen haar meer over’. Toch hebben ze mijn haren, na twee wasbeurten en een maskertje, weer mooi gezond gekregen. We kregen er zelfs nog een lekkere hoofdmassage bij dus heb ik weer heerlijk zitten genieten op mijn stoeltje. Al met al een leuk dagje die we ook nog eens lekker hebben afgesloten met heerlijke saté :)

Subang, dag 60, 19 mei 2011
Gisteren zijn we weer bij het drukke kind met ADHD in de klas geweest en hebben we de docent een aantal tips gegeven voor de omgang met deze jongen. Morgen gaat de docent deze tips, met behulp van ons, proberen toe te passen in de benadering naar het kind. Ben erg benieuwd.

Vandaag hebben we het planbord dat we voor R. en A. gemaakt hebben op de school afgegeven en morgen gaan we het in de klas introduceren.

Laatst hadden we trouwens 7 zakken cement gekocht omdat de speelplaats gecementeerd (volgens mij is dit niet echt een werkwoord, vergeef me) moest worden. De speelplaats was voor 1/4e gedaan en aangezien de rest van het speelplein erg glad is is het erg gevaarlijk voor de kinderen om spelletjes zoals voetbal te doen. Wij hebben met het sponsorgeld dan ook cement gekocht en warempel, het cement hadden ze al netjes gestort. Echter, er was niet genoeg cement om alles te doen wat er gedaan moest worden dus moeten we nog een aantal zakken bij kopen.

Foto's:
https://picasaweb.google.com/108056598990517933194/23Mrt2011#

Filmpjes:
http://youtube.com/sharonvossen1988